Pu is een persoonlijk begrip. Wat voor mij pu is, hoeft dat voor jou niet te zijn. Maar de kans is groot dat die persoonlijke verzamelingen van wat pu is, grote overlappen bevatten.

Daarom ben ik begonnen met een serie om het niet-weten (pu) in Corona-tijd te onderzoeken met verschillende mensen.

Verschillende invalshoeken die verschillende inzichten opleveren. En samen ons wellicht iets vertellen over wat we gezamelijk niet weten.

Osmo betekent: alles dat mij doet ervaren.

Als ik naar een kopje kijk is er veel voor nodig om dat mogelijk te maken.

Het kopje zelf is er voor nodig. De tafel waar het op staat. Het licht van het kopje naar mijn oog. Mijn oog is nodig. De pupil, de lens, het oogvocht, het netvlies, de oogzenuwen, de hersendelen die de signalen uit het oog verwerken. En daar gebeurt iets magisch en dan ervaar je het.

Pu betekent: alles wat ik nu niet weet of begrijp.

En dat is best veel. Ik snap er niet zoveel van.
Waarom leef ik? Bijvoorbeeld. Pu.

Ook mijn relatie is pu. Kinderen opvoeden, geld verdienen, allemaal pu.

Kan morgen anders zijn. Dat hoort bij pu, het verandert.

Het kan ook voor jou anders zijn, dat hoort er ook bij. Pu is persoonlijk.

We hebben allemaal onze verzameling pu.

Wanneer je het woord pu gaat gebruiken, merk je dat het overal is.
Het wordt onderdeel van je dagelijkse leven.

Als ik wakker word zijn ze er al. Meestal tenminste. Soms word ik eerst wakker zónder woorden.
Dan voel ik eerst mijn lichaam, of ik herinner me nog beelden uit een droom. Maar al snel komen er woorden. “Welke dag is het”, zeggen ze. “Ik gok dat het 7.00 uur is, even op mijn wekker kijken of het klopt.” zeggen ze daarna. En dat gaat het grootste deel van de dag zo door. Overal en altijd woorden.

Woorden die ik denk, woorden die ik hoor of spreek, woorden die ik lees of schrijf. Overal zijn ze er.

Maar waarom? Wat doen ze?