Hoeveel kost onbetrouwbare data?
In 2002 is er een onderzoek naar de kosten van onbetrouwbare data gedaan door het Data Warehousing Institute. Zij kwamen tot het bedrag van 600 miljard dollar voor de VS.
Hoeveel dat is voor Nederland in 2016? Geen idee, pu, maar dat het veel is, lijkt zeker.
Het is van groot belang dat een organisatie onbetrouwbare data kan herkennen.
Pu is het woord voor wat we niet begrijpen volgens de Mirdanfilosofie (blog 1).
Er is een grens tussen weten en niet-weten die we regelmatig tegenkomen (en meestal negeren, blog 2).
Een voorbeeld van zo'n grens: Computers worden gemaakt volgens simpele regels, terwijl wij leven in een wereld die vaak niet in de vakjes van de computer past (blog 3).
Het gedrag van koeien is niet voorspelbaar. Dat las je al in mijn vorige blog "Koeien en niet-weten".
Wanneer dat gedrag leidt tot veranderingen in het ecosysteem, dan is dat ecosysteem ook niet voorspelbaar.
Dit was wat ik leerde in mijn stage.
Na mijn stage zag ik dat patroon vaker.
Het gedrag van individuele mensen is niet te voorspellen, laat staan wanneer heel veel mensen op elkaar reageren.
Dat levert een compleet onvoorspelbare samenleving op.
Diepe complexiteit
Een jonge stier leefde in een kleine kudde in een natuurgebied aan het water.
Hij voelde zich sterk, maar stond als elk jong dier aan de onderkant van de hierarchie.
Op een dag daagde hij een hoog geplaatste stier uit, een fout, hij werd uit de kudde verjaagd.
Het natuurgebied was klein, dus echt weg kon hij niet, maar terug naar de kudde ook niet.
Hij nam de gok en ging zwemmen, verderop was een klein eiland. Waar hij veilig was voor de kudde.
Pu is het eerste woord uit de mirdanfilosofie.
Het is het woord voor datgene dat we niet weten of begrijpen.
Stel je voor dat je niet weet wat de zin van je leven is, dan is dat voor jou pu.
Of je weet niet wat je vanmiddag wil gaan doen, ook pu.
Meer voorbeelden van pu zijn:
Brexit, Trump, Syrië, de opkomst van China, de passiviteit van de EU, de assertiviteit van Rusland en Turkije, robotisering, de verdwijnende middenklasse.
De veranderingen gaan zo snel dat we op het punt lijken te staan van een nieuw tijdperk. Hoe die er uit gaan zien weet niemand.
De vraag is: kunnen we het nog wel bijhouden? Zijn onze denkwijzen nog wel geschikt voor de komende tijd?
Er zijn al vele mensen geweest die verzuchten: ik weet het niet. En ze ervaren dan dat ruimte geeft.
We leven nu in een postmoderne wereld.
Dat is alsof we nog leven binnen de structuren en waarheden van de oude wereld, maar er niet meer in geloven.
Die oude structuren vallen steeds verder uit elkaar en wij staan erbij en kijken ernaar. We worden er wel wat bang van, omdat er nog niks anders is, maar kunnen of willen het niet voorkomen.
We zouden nog een poging kunnen wagen, eens kijken of het nog te repareren is. Maar we kunnen ook iets anders doen.
Het is tijd om de oude waarheden niet enkel te relativeren, maar om ze vaarwel te zeggen.
Wat een vreselijk verhaal van Remzi
http://www.volkskrant.nl/leven/waarom-kreeg-remzi-cavdar-een-stempel~a37...
Wat als in het hele proces de twijfel van enkelen een formele plek had gekregen? Wat als het niet-(zeker)-weten benoemd was geworden en toegevoegd had moeten worden aan zijn diagnose, omdat instellingen de methoden krijgen om niet-weten in de processen toe te laten en de maatschappij ze dwingt om dat ook te doen? Dan was het mogelijkerwijze heel anders met hem gelopen.
Dat is waar het Mirdan Instituut voor vecht.
In mijn vorige blog heb ik 3 kenniszones benoemd, alle 3 met een ander type kennis.
Zone 1: De wetenzone bevat lineaire kennis. Het is begrijpelijk en als je alle elementen uitpluist, voorspelbaar.
Is er een grens tussen wat we kunnen weten en wat we niet kunnen weten?
Of is er enkel een grens tussen wat we nu weten en wat we niet weten?
De Mirdan-filosofie is gevestigd aan de Terborgseweg 20 in Doetinchem
