Iedereen denkt wel eens na weer een ruzie met partner of familielid: begrijp je me nou met opzet verkeerd? Soms wel, dan is het gewoon fijn om je niet zo in te leven. Maar vaak ook niet. Dan blijkt dat we de woorden heel anders kunnen begrijpen dan de ander heeft bedoeld. Hoe zit dat nou met die woorden?
Ik wil wel eens weten hoe veel variatie er bij mensen zit in het ervaren van woorden. We gebruiken ze de hele dag, maar wat doen ze nou eigenlijk met ons?
Het eerste onderzoek dat ik aan het doen ben voor mijn boek is het 'leegte'-onderzoek. Wat versta je onder 'leegte'?
De gesprekken die ik daar over voerde brachten me op nog een veel fundamentelere vraag. Hoe ervaar je woorden?
Als ik vraag: denk eens aan 'een pak melk?', wat merk je dan op in jezelf?
Zie je het pak melk voor je? Zie je 'een pak melk' als geschreven letters? Voel je het, ruik je het? Of nog weer heel anders?
Mijn onderzoek naar de 'taal rondom leegte' heeft me vooral een aantal mooie gesprekken opgeleverd.
In eerste instantie kreeg ik een bevestiging van wat ik dacht. Er is een groot verschil in wat mensen onder 'leegte' verstaan.
Het is sowieso moeilijk om ervaringen om te zetten in woorden en die te kunnen delen. Zelfs als je dezelfde woorden gebruikt, heeft de ander het dan wel over vergelijkbare ervaringen?
Ik ben een boek aan het schrijven over 'leegte' met een aantal methoden om daar mee om te gaan.
Nu heb ik gemerkt dat er bij het woord 'leegte' twee problemen spelen. De ene is dat mensen voor vergelijkbare ervaringen hele andere woorden gebruiken, zodat we elkaar niet begrijpen. Begrippen die ik hoor zijn: afgrond, zwarte gat, existentiële eenzaamheid, zinloosheid.
![By Niccolò Caranti a.k.a. User:Jaqen (File:Sautoy2.JPG) [CC BY-SA 2.5 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5)], via Wikimedia Commons](/files/Sautoy2_cropped_0.JPG)
Kun je dat wat we niet-weten God noemen? vraagt atheïst en wiskundige Marcus du Sautoy zich af. Het onderwerp is nauw verwant aan waar ik me het liefst mee bezig hou (niet-weten) en ik was zeer nieuwsgierig naar zijn boek hierover.
Hoeveel kost onbetrouwbare data?
In 2002 is er een onderzoek naar de kosten van onbetrouwbare data gedaan door het Data Warehousing Institute. Zij kwamen tot het bedrag van 600 miljard dollar voor de VS.
Hoeveel dat is voor Nederland in 2016? Geen idee, pu, maar dat het veel is, lijkt zeker.
Het is van groot belang dat een organisatie onbetrouwbare data kan herkennen.
Pu is het woord voor wat we niet begrijpen volgens de Mirdanfilosofie (blog 1).
Er is een grens tussen weten en niet-weten die we regelmatig tegenkomen (en meestal negeren, blog 2).
Een voorbeeld van zo'n grens: Computers worden gemaakt volgens simpele regels, terwijl wij leven in een wereld die vaak niet in de vakjes van de computer past (blog 3).
Het gedrag van koeien is niet voorspelbaar. Dat las je al in mijn vorige blog "Koeien en niet-weten".
Wanneer dat gedrag leidt tot veranderingen in het ecosysteem, dan is dat ecosysteem ook niet voorspelbaar.
Dit was wat ik leerde in mijn stage.
Na mijn stage zag ik dat patroon vaker.
Het gedrag van individuele mensen is niet te voorspellen, laat staan wanneer heel veel mensen op elkaar reageren.
Dat levert een compleet onvoorspelbare samenleving op.
Diepe complexiteit
Een jonge stier leefde in een kleine kudde in een natuurgebied aan het water.
Hij voelde zich sterk, maar stond als elk jong dier aan de onderkant van de hierarchie.
Op een dag daagde hij een hoog geplaatste stier uit, een fout, hij werd uit de kudde verjaagd.
Het natuurgebied was klein, dus echt weg kon hij niet, maar terug naar de kudde ook niet.
Hij nam de gok en ging zwemmen, verderop was een klein eiland. Waar hij veilig was voor de kudde.
Pu is het eerste woord uit de mirdanfilosofie.
Het is het woord voor datgene dat we niet weten of begrijpen.
Stel je voor dat je niet weet wat de zin van je leven is, dan is dat voor jou pu.
Of je weet niet wat je vanmiddag wil gaan doen, ook pu.
Meer voorbeelden van pu zijn:
Het Mirdan Instituut is gevestigd aan de Terborgseweg 20 in Doetinchem
